Het verhaal van Lien
Als bezorgde moeder heb ik melding gedaan bij Vizier per mail. Mijn zoon van 11 jaar werd gediscrimineerd door een volwassen man. Deze man was verbaal agressief tegen mijn zoon en een vriend. Deze man riep ‘dat soort mensen als jij, doet dit soort dingen…’. Ik kom zelf uit een Aziatisch land, waardoor mijn zoon een kleurtje heeft.
Na dit eerste incident heeft dezelfde man zonder toestemming foto’s gemaakt van mijn zoon, nadat hij met nog vier andere jongetjes in de buurt was. De klachtenconsulent van Vizier heeft een telefonische intake gehad met mij. Hierin heeft de klachtenconsulent advies gegeven over het indienen van aangifte en de mogelijkheid tot het indienen van een melding bij de Autoriteit Persoonsgegevens. Een week later ben ik op advies van Vizier met de man en zijn baas in gesprek gegaan. Ik heb aangegeven dat het een goed gesprek was. Hierbij is de gebeurtenis niet weggenomen, maar het is nu wel afgerond gelukkig.
Lien
Het verhaal van Mutaz
Ik bezocht met mijn dochter de tandarts, maar mocht niet bij de behandeling aanwezig zijn. Dat was vanwege corona, maar zij was zo bang. De tandarts kon mij wel uitleggen waarom deze regels nu golden, maar was niet bereid zich in mijn verzoek om bij haar te zijn, te verdiepen. Ik ben best bereid de regels na te leven, maar luister alsjeblieft ook naar mijn angsten en die van mijn dochtertje. Ik wil niet dat zij meemaakt wat ik heb meegemaakt. Dat er niet naar je geluisterd wordt om wie je bent en wat je hebt meegemaakt, namelijk onderdrukking en uitsluiting. En dat je vooral moet luisteren naar wat anderen vinden en waar je aan moet voldoen. Dat noem ik discriminatie.
Mutaz
Het verhaal van Malika
Ik zat op een terrasje in de zon. Dat kan nu weer. Ik ben Marokkaanse en moslima. Ik zat daar op het terras, zonder hoofddoek, in een fleurige zomerjurk te genieten van een witte wijn. Tot ik werd lastiggevallen door twee mannen, die mij aanspraken op mijn kleding: ‘He meisje, waarom draag je geen hoofddoek? Waarom draag je uitdagende kleding? Dat is niet hoe een moslima zich hoort te gedragen. Je bent een schande voor je familie.’
Andere mensen gingen zich er ook mee bemoeien: medestanders en tegenstanders. Er vlogen vele dreigementen over dat zonnige terras. En er volgden ook steunbetuigingen. Dat ik toch zeker zelf wel mocht weten hoe ik me wilde kleden, wat ik wilde drinken en wat ik wilde geloven.
Het is belangrijk dat omstanders zich uitspreken als er dreigementen vallen die discriminerend zijn. En ja ik ben wie ik ben, ik kleed mij zoals ik dat zelf goed vind en ik ben moslima. Dat kan prima samengaan. Tolerantie en verdraagzaamheid zijn heel belangrijk voor mij, om me thuis te kunnen voelen in dit land, zowel met als zonder mijn familie.
Malika
